Rozdział 9 część 1 "Koszmar"

Rozdział dedykowany Patrycji Varn.

Jeszcze raz gratuluję wygranej ;**

"Człowiek, który nigdy nie doświadczył miłości do drugiego człowieka, może być szczęśliwy albo nieszczęśliwy, zadowolony albo niezadowolony, ale otrzymał on tylko niewielką część życia."

~Margit Sandemo

Naga leżała na podłodze w łazience wciąż płacząc. Nie mogła zapomnieć o tym co jej zrobił. Wiedziała że był niebezpieczny, ale nie spodziewała się że aż tak. Dopiero teraz zrozumiała dlaczego przez parę dni był taki miły. Myślał że przekupi ją dobrocią. Że sama mu ulegnie i będzie robiła co on tylko chce. Ale dlaczego wrócił wcześniej? Czemu tak brutalnie ją zaatakował? Na te pytania znał odpowiedź on, ona i jeszcze ktoś...  Bała się. Wiedziała że wróci. Tacy jak on zawsze wracają. Był w stanie zabić aby dostać to czego chciał. Odważył się nawet ochronić się synem by samemu nie trafić za kratki tym samym skazując ją na istny koszmar. Z resztą kto aresztowałby jednego z najbardziej znanych inżynierów na świecie. Na pewno nie osoba o zdrowych zmysłach.
Był sprytny. Sprytniejszy niż wiele ludzi myślało. Gdy przyszedł udawała silną. W duchu bała się niemiłosiernie. Gdyby mogła krzyczałaby na cały głos szukając pomocy. Ale na jej szczęście zjawił się on. Jej wybawca. Przyjaciel.. Chociaż nie do końca była pewna kim on tak właściwie dla niej jest. Bo czy przy przyjacielu czuję się takie ciepło rozsadzające nas od środka. Nie raczej nie. Na pewno nie. W pewnej chwili przypomniała sobie wszystkie ich chwile, pomimo że krótkie to wspaniałe. Pierwsze spotkanie, bliski pocałunek, przytulenia, buziaki w policzek. Wszystko co wiązało się z Leonem Verdasem było dla niej czymś cudownym. On sam był przewspaniały. Na samą myśl o nim na jej twarz wkradał się lekki uśmiech.
Szybko poderwała się z zimnej podłogi i podeszła do lustra. Westchnęła cicho i spojrzała w swoje odbicie. Nie zwracała uwagi na rany, siniaki i krew, przypatrzyła się oczom. Wpatrywała się w nie przez dłużą chwilę po czym zamknęła je i wzięła głęboki wdech.
Zakochałam się. Szepnęła niesłyszalnie. Wyobraziła sobie ich razem idących przed siebie, trzymających się za ręce. Szczęśliwych i zakochanych. Liczyli się tylko oni, nikt więcej.

Ale pomimo wszystko musiała zapomnieć o uczuciu które mogło między nimi rozkwitnąć. Wiedziała że ktoś taki jak Leon nie ze chce takiego tchórza którym była ona. Poza tym. To nie był odpowiedni moment. Przecież gdyby Dominguez wrócił i dowiedział się o ich związku zabił by Leona na miejscu. A na to nie mogła pozwolić. Dla szatyna była w stanie oddać swoje życie. Zrobiłaby wszystko aby on był bezpieczny.

******

Otworzyła oczy,
Znajdowała się  zimnym i ciemnym pomieszczeniu.
Próbowała wstać ale czuła paraliż nóg i rąk. 
Jedynie udało jej się usiąść.
Dopiero teraz rozejrzała się po pokoju.
Przynajmniej myślała że to był pokój.
Nagle nie wiadomo skąd zaczęła lecieć niepokojąca muzyka. Taka jak z horrorów. Coraz bardziej się niepokoiła.
Gdzie ja jestem i co się dzieje?
Nie zdążyła nawet odpowiedzieć na te pytanie ponieważ zauważyła światło które było tak mocne że jej oczy nie były w stanie normalnie wytrzymać.
Przymknęła je próbując uchronić się przed tym czymś.
Odczekała chwilę i lekko uchyliła jedno oko. 
Gdy upewniła się że to coś zniknęło i może normalnie patrzeć otworzyła oczy szerzej.
Ale to co zobaczyła przed sobą przeraziło ją.
W koncie zauważyła chłopaka który miał związane ręce i nogi sznurkami.
Miał kaptur więc nie mogła zobaczyć kto to był.
Kim jesteś? Zapytała cicho.
Nie usłyszała odpowiedzi, spróbowała po raz kolejny tylko tym razem głośniej. Znowu cisza. Spróbowała jeszcze trzy razy ale nadal głucha cisza. W końcu nie wytrzymała.
- Kim do cholery jasnej jesteś!!??- krzyknęła na cały głos.
Nie wiadomo skąd za postacią pojawił się mężczyzna. Jej uwagę przykuła świecąca rzec w jego ręce. Był to nóż. Przestraszona powróciła wzrokiem do jego twarzy. Przyglądała mu się przez dłuższą chwilę gdy dostrzegła kim był.
- D-dorian.- szepnęła w duchu.
On natomiast uśmiechnął się cwaniacko i zbliżył ostrze do postaci która wciąż siedziała bez ruchu w zakrytym kapturze. Nadal nie wiedziałaby kim jest ta postać gdyby nie zauważyła oczu. Pięknych, szmaragdowych niczym ocean oczu które posiadała tylko jedna osoba.
- Leon- krzyknęła.
Nie zdążyła nawet dopowiedzieć chociaż jednego słowa, ponieważ ujrzała krew tryskającą na wszystkie strony. 
- NIE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

*****
Obudziła się cała spocona, głośno oddychała. Po jej policzku spłynęła jedna pojedyncza łza. Poczuła jak kołdra obok się porusza. Wystraszona zamknęła oczy.
Ktoś ją objął. Tylko w jego ramionach czuła się taka bezpieczna, szczęśliwa.. Tylko dzięki niemu mogła przestać myśleć o problemach, chociaż na chwilkę o nich zapomnieć.
Jeszcze mocniej go przytuliła, tak jakby miał uciec i już nigdy nie wrócić.
- Leon- szepnęła cicho po czym zaniosła się płaczem.
- Spokojnie, jestem tu, już cichutko- powiedział głosem pełnym troski i zmartwienia.
Po jakimś czasie gdy już się lekko uspokoiła postanowiła zadać mu pytanie które trapiło ją od jakiegoś czasu.
Już otwierała usta aby coś powiedzieć ale westchnęła tylko.
- Coś nie tak księżniczko?- spytał.
- No bo.. Eh to głupie- speszyła się.
- No powiedz przecież wiesz że możesz mi zaufać- powiedział rzucając jej zachęcające spojrzenie. Odwzajemniła to uśmiechem po czym zaczęła mówić.
- Zastanawia mnie co ty robisz w moim łóżku??
Zaśmiał się.
- Śnił Ci się koszmar, przybiegłem a Ty poprosiłaś żebym został z Tobą dopóki nie zaśniesz, w efekcie sam pogrążyłem się we śnie. Nie pamiętasz?- zdziwił się.
Przez dłuższą chwilę siedziała cicho próbując przypomnieć sobie to wydarzenie. W pewnym momencie "oświeciło ją".
- Ah no tak, przepraszam..
- Nic się nie stało, to może ja już pójdę.
- Nie, nie zostań.- rozkazała za co skarciła się w myślach.- Proszę- dodała.
W odpowiedzi uśmiechnął się i z powrotem położył. Ona uczyniła to samo. Po chwili wahania przytuliła się do jego umięśnionego torsu. Wydawało jej się że gdy to zrobiła on, uśmiechnął się? Tak. Była pewna.
 Czuła spokojne bicie jego serca.
- Dobranoc ślicznotko- szepnął i pocałował jej włosy.
- Dobranoc- odpowiedziała i nawet się nie zorientowała gdy zasnęła.


~~~~~~~~~~~
Następny dzień.
~~~~~~~~~~~


Bezczynnie patrzyła przed siebie myślący o wszystkim co przydarzyło się w ostatnim czasie. To zabawne pomyślała. Najpierw zwierzyła się komuś zupełnie obcemu z połowy swojego życia, potem pozwoliła mu się do siebie zbliżyć. Gdy mu zaufała pomógł jej, wydostając się z pułapki bez wyjścia. Więzienia które było koszmarem. A teraz? Teraz się w nim zakochała. To idiotyczne. Kochać kogoś tak bardzo bliskiego, a zarazem obcego.
Nawet nie zauważyła gdy chłopak zaczął się budzić tym samym wybudzając ją z transu. Z myśli.
- O już wstałaś- szepnął zaspanym głosem uśmiechając się ciepło.
- Raczej to Ty w końcu wstałeś- zaśmiała się.
- Bardzo śmieszne- rzekł sarkastycznie- A może by tak "Dzień doby Leonku"?
- Dzień dobry grubasie- powiedziała wciąż się śmiejąc.
- Coś Ty powiedziała Castillo?
- To co słyszałeś Verdas.
- Pożałujesz.- Uśmiechnął się złowieszczo. Zdezorientowana miała pytać co co mu chodzi ale poczuła jak siada na niej okrakiem.
Chwilę później w całym domu było słychać jej śmiech.
- Nie....Leon.....Przestań.....Proszę...
- Hm.. pomyślmy..
- Błagam..- ciągnęła.
- Okej. Ale pod jednym warunkiem. Pocałuj mnie.
Zamurowało ją.

****

Hejka misie,

Przychodzę do was z tym czymś.

Dlaczego rozdział jest podzielony na dwie części?

A tutaj was zaskoczę. MÓJ LAPTOP SIĘ ZJEBAŁ.

Ta.. -.- 

Super. 

Czujecie ten sarkazm?

No więc ten.. Rozdział kończyłam na telefonie więc za wszelkie błędy przepraszam.

Od razu mówię że druga część rozdziału się w najbliższym czasie nie pojawi. Dopóki nie kupię nowego laptopa. Wybaczcie. 

Hahah wiem jestem szatanem bo zakończyłam w takim momencie ale cóż... :D 

Jeżeli chodzi o Fede i Ludmi w najbliższym czasie nie będę o nich pisała dlaczego? Proste. Nie mam pomysłu. Tak więc bardzo mi przykro ale na razie musicie zadowolić się Losiem i Vilu :D 

ROZDZIAŁ 9 CZĘŚĆ DRUGA- 10 KOMENTARZY.

Do następnego,

Buzi,

Miśka Verdas. 

PS. Czy tylko mnie dobija fakt że już za tydzień szkoła? :((