Rozdział 2: Szara rzeczywistość

Dzisiaj na jutro pewnie czekam bez strachu
Wita mnie świt, witam go na luzaku
Radości łzy i smutku pół na pół
Cały czas życiu stawiam czoła bez strachu
Paluch-Bez Strachu

Każdy z nas zastanawia się czym jest samotność. Mamy przy sobie wiele ludzi. Rodzinę, przyjaciół, znajomych. Ale na świecie żyją osoby, które są same. Nie wiedzą czym jest miłość. Jak to jest gdy możesz się komuś wyżalić, wiedząc że ta osoba zawsze będzie przy Tobie bez względu na to, jaką głupotę byś zrobił. Jak to jest być przez kogoś kochanym, mieć poczucie bezpieczeństwa. Są samotni. Samodzielnie poznają życie. Uczą się na błędach. Takie życie wydaje się piękne. Jest się wolnym człowiekiem. Ale to tylko wymysł. Ludzie samotni boją się komukolwiek zaufać. Nie wiedzą jak się to skończy. Bywają łatwowierni. Możemy się tylko zastanawiać jaki okrutny los ich spotkał, że teraz nie mają nikogo. Czasami ludzie umierają, albo po prostu odchodzą. Typem takiego samotnika była Ludmiła Ferro. Piękna blond włosa, osiemnastolatka bardzo szybko dojrzała. W wieku czterech lat, jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Babcia przejęła opiekę nad tą kruszynką. Nauczyła ją walczyć do samego końca. Ale wszystko z czasem znika. Każdy z nas rodzi się po to aby umrzeć. Tak właśnie, gdy Ludmiła miała dziesięć lat, jej babcia zmarła na białaczkę. Dziewczynka zamknęła się w sobie. Ostatnia bliska jej osoba odeszła. A co stało się z nią później?.... Zabraną ją do sierocińca. Tam spędziła najbliższe osiem lat swojego życia. Nie kolegowała się z nikim, czekała. Czekała aby w końcu wydostać się z tego, jak to ona nazywała "więzienia".
Jednak pomimo chęci, nie wytrzymała. Uciekła. Nikt jej nie szukał, może dlatego że miała prawie osiemnaście lat. Udała się do rodzinnego domu. Był opuszczony i bardzo stary. Ale nie miała pieniędzy, aby przenocować chociaż w hostelu. W swoim dawnym pokoju znalazła gitarę. Dostała ją od mamy. Zawsze po obiedzie siadały na łóżku, grały, śmiały się i śpiewały. Była jej najlepszą przyjaciółką. A przez jakiegoś durnego faceta, który prowadził auto pod wpływem alkoholu, straciła ją. Przeklinała go codziennie. Życzyła mu śmierci. Aby zgnił w więzieniu. Nie była w stanie mu wybaczyć, był dla niej zwykłym śmieciem. Od tamtego czasu Ludmiła codziennie chodzi do parku i tam gra, zarabiając pieniądze na utrzymanie.....
Kolejny dzień pełen łez i różnych komentarzy kierowanych w jej stronę. Ciężko to znosiła, ale starała się być silna. Dla nich, pomimo tego że odeszli, że już nigdy więcej ich nie zobaczy. Jednak tego dnia nie wytrzymała. To ją przerosło. W jednej chwili się poddała. Coś w niej pękło. 
Wszystkie wspomnienia wróciły. Głównie te złe. Łzy same zaczęły spływać po piekących policzkach. Zaczęła biec. Przed siebie. Nie obchodziło ją gdzie dokładnie chcę być. Po prostu z dala od tego świata, od ludzi i od siebie samej. Chciała się zabić. Nie jeden raz myślała o śmierci. Ale stwierdziła że pokaże światu, iż można. Można wygrać ze wszystkim, z tym całym nędznym światem. Z tą szarą rzeczywistością. Usiadła na jednej z ławek w parku, podkuliła nogi. Zamknęła się w klatce, z której najchętniej by nie wychodziła. 




~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

- Leon!! Gdzieś ty był?! Nie widzisz różnicy pomiędzy 8:30 a 9:30?? Dlaczego jesteś takim idiotom?? Zachowujesz się gorzej niż dziecko!- ciągnęła zezłoszczona Francesca.
-  Fran, spokojnie bo Ci ta pulsująca żyłka na czole zaraz pęknie- mówił przez śmiech szatyn.
- O nie, teraz to przegiąłeś! Mam Cię dość, rozumiesz! Jesteś pesymistycznym, źle wychowanym głupkiem!- mówiła, a właściwie wykrzykiwała włoszka.
- Spokojnie, tylko żartowałem. Może zamiast tej kawy, powinienem zaparzyć Ci meliski? Podobno pomaga.- mówił, dalej rozbawiony Verdas.
- Bo jak ja Ci zaraz zaparzę meliski, to mnie popamiętasz!- powiedziała dziewczyna.
- Ja podziękuje, dalej boli mnie brzuch, po tym jak się ostatnio na mnie wkurzyłaś i zaczęłaś mnie bić.- odpowiedział Vrdas podnosząc ręce do góry w geście obronnym. Francesca zaśmiała się pod nosem przypominając sobie ową sytuację.
- To nie moja wina, bo to Tobie zachciało się jeździć na kucyku. Dobra nie ważne, idziemy do pracy.- rzuciła dziewczyna i ruszyła w stronę ogromnego budynku. Leon ruszył zaraz za swoją przyjaciółką.
Porozmawiali jeszcze chwile po czym rozeszli się na swoje zajęcia. Po wyczerpującym dniu, meksykanin pojechał do swojego domu. Zjadł obiad, a następnie oglądał swoją ulubioną telenowele. Może on jest jeszcze dzieckiem, które dopiero dojrzewa.. Możliwe...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kroki było słychać coraz wyraźniej. Doskonale wiedziała że to właśnie ten moment. Że zaraz otworzą się drzwi a w nich ujrzy JEGO. Znowu zrobi jej to świństwo, i to bez żadnych skrupułów. Nie rozumiała jak można być tak wrednym i okrutnym. Co na mu takie zrobiła? Jaką krzywdę mu wyrządziła, że on teraz się na niej mści? A może on chcę się po prostu zaspokoić? Ale dlaczego nie zrobi tego z którąś z jego dziwek. 
Nie myliła się. Przyszedł. Z tym swoim chytrym uśmieszkiem. Powoli podszedł do łóżka dziewczyny, która leżała odwrócona w drugą stronę. Czuła jego zbliżający się oddech. Czuła jego dotyk. Zaczął wodzić ręką po jej ciele. Zaczynając na piersiach, kończąc na nogach. Z każdym jego dotknięciem przechodził ją dreszcz obrzydzenia. I w końcu to zrobił. Po wszystkim zaczął się śmiać, prosto w twarz dziewczyny. Ale to co zrobił chwilę później, zdziwiło ją i to bardzo. Plunął prosto w jej twarz. Zachował się jak śmieć. Traktował ją jak jedną ze swoich panienek. Nie zwracając uwagi na to że nie jest jeszcze pełnoletnia. Wyszedł. Zostawił ją samą. Bezbronną, gołą i niewinną. Zalała się łzami, nie wiedziała co ma robić. Jedyne co przyszło jej na myśl to ucieczka. Doskonale wiedziała że gorzko tego pożałuje, ale według niej to było najlepszym rozwiązaniem w tej chwili. Nie rozmyślając nad tym długo ubrała się, chwyciła swoją torebkę i wybiegła. W końcu była wolna. Nie musiała się bać. Gdy była pewna że odeszła od tego strasznego miejsca na bezpieczną odległość ruszyła przed siebie powolnym truchtem. Każdy na jej miejscu poszedł by na policję, albo uciekł. Jednak ona nie. Powód był prosty. Strach. Szła dalej zalewając się toną łez. 

Udała się do pobliskiego parku. Nie znała drogi, szła na oślep, nie wiedziała co z nią będzie, jak surową karę poniesie. Żyła chwilą. Gdy już troszkę się uspokoiła zobaczyła dziewczynę która siedziała na oddalonej ławce i chyba płakała. Castillo nie była pewna, bo postać znajdowała się zbyt daleko. Postanowiła podejść i sprawdzić. Jej sugestie sprawdziły się. Violetta przysiadła obok na ławce. Blondynka gdy usłyszała że nie jest sama podniosła głowę i zwróciła ją w stronę siedemnastolatki. Zapadła cisza. Żadna z nich nie odważyła się wypowiedzieć chociaż jednego słowa. Po dłużej chwili pierwsza odważyła się szatynka.
- Dlaczego życie musi być takie ciężkie? -zapytała ze łzami w oczach.
- Ty chyba nie wiesz co ja przeżyłam, nie wiesz co to oznacza ciężkie życie- opowiedziała równie zapłakana Ferro.
- Tak, a czy Ciebie gwałci ojczym?- kontynuowała brązowooka.
Ta nic nie odpowiedziała. Zdziwiło ją wyznanie dziewczyny. Jednak po chwili się ocknęła i powiedziała szeptem. - Przepraszam...Nie powinnam.. Po prostu ja...-zawiesiła na chwilę głos-..jestem sama. Nie mam nikogo bliskiego. W ogóle nikogo nie mam. Dlatego wyglądam tak jak widać- dokończyła.
- Tak mi przykro...Ale nie ważny jest wygląd, czy jest się chudym czy grubym, czy ma się pryszcze czy piękną cerę, najważniejsze jest to jaką ma się duszę.- powiedziała Violetta, unosząc kąciki swoich ust lekko do góry. - a tak w ogóle jestem Violetta, dla znajomych Vilu, ale ja ich nie mam więc... no nie ważne po prostu Vilu.- dokończyła lekko speszona.
- Nawet nie wiesz jak Cię rozumiem. Jestem Ludmiła, ale mów mi Ludmi. - oznajmiła blondynka.
- Wiesz, czuję że mogę Ci zaufać pomimo tego że znam Cię raptem dwadzieścia minut. Jesteś moją pierwszą znajomą od czasów dzieciństwa.- powiedziała Violetta.
- Tak, masz rację. Prawdziwa przyjaźń oparta na szczerości i zaufaniu.- powiedziała osiemnastolatka zakładając jeden kosmyk włosów za ucho.
Razem spędziły jeszcze dobrą godzinę. Rozmawiając, śmiejąc się i wspominając przykre fakty z dzieciństwa. Umówiły się na jutro, o tej samej porze, przy tej ławce. Przytuliły się po czym rozeszły w swoje strony. Violetta wracała uśmiechnięta. Do czasu gdy zobaczyła swój dom. To miejsce powinno kojarzyć się nam z dzieciństwem, dorastaniem. Powinno dawać nam poczucie bezpieczeństwa. Ale u niej tak nie byłą. Ona czuła wstręt do tego miejsca, i domownika który się w nim znajdował. Jak najciszej otworzyła drzwi i weszła do środka. Było ciemno, myślała że ojczym już śpi. Myliła się.
- Gdzie byłaś? - zapytał lekko podenerwowany Dominguez.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tak prezentuje się rozdział 2 :D
Szczęśliwa dwójeczka, nie wiem czy była taka szczęśliwa -.-
Męczyłam się nad nim cały dzień, robiąc wszystko aby się wymigać od pisania, ale stało się.. Napisałam :)
Nie podoba mi się, ale mówi się trudno.
Życzę miłego czytania, tego beznadziejnego i krótkiego CZEGOŚ.
Zapraszam do komentowania, bo to daje wielką motywacje.

Całuję,
Miśka Verdas :*