Rozdział 4: Verdas ty idioto!

Nie bardzo wiem, co o tym sądzić
Coś w sposobie w jakim się poruszasz
Sprawia, że czuję się jakbym nie mogła bez Ciebie żyć
To pochłania mnie kompletnie
Chcę, żebyś został.
Rihanna- Stay ft. Mikky Ekko

Rozdział dedykuję Ninie Verdas. 
Dlaczego? Zajrzyjcie do notki pod rozdziałem a przekonacie się sami :*

MUZYKA

Przyjaciel to osoba która będzie przy Tobie w każdej chwili.
Wesprze Cię.
Doda otuchy.
Gdy będzie taka potrzeba da Ci niezły opierdziel.
Motywację do działania.
Dla niego nie liczy się Twój wygląd.
Jest w Tobie coś niezwykłego, co liczy się dla niego najbardziej.
Akceptuje Cię w stu procentach.
Kocha twoje zalety, ale i wady.
Ufa Ci bezgranicznie.
Nie zostawi Cię, gdy popełnisz błąd.
Będzie Ci wybaczać.
Przyjaciel jest jak rodzeństwo.
Wiesz że przy nim możesz być Sobą.
Nie ukrywasz się pod maską.
Nie chcesz być doskonały.
Razem śmiejecie się, płaczecie.
On zawsze będzie Cię bronił.
Bo Cię kocha.
Czasami doprowadzasz go do nerwów.
Ale jesteś tylko człowiekiem.
I on to rozumie.
Bez względu na wszystko, na zawsze pozostaniesz w jego sercu.
Ona ma takich przyjaciół.
To oni zawsze do niej przychodzili, słysząc jakieś dobre rady.
Ale pewnego dnia coś w niej pękło.
Załamała się.
Popadła w depresję.
Czy to nieodwzajemniona miłość?
A może kompleksy, które w pewnym momencie dały za wygraną...

Stali tak jeszcze przez chwilę wtuleni w Siebie. W końcu dziewczyna odsunęła się lekko. Była cała zapłakana. Wyglądała gorzej niż zombi, ale dla niego to się nie liczyło. Była piękna zawsze i wszędzie. Niepewnie uniósł jej podbródek do góry.
- Nie bój się, możesz mi zaufać. Zawsze będę przy Tobie.- mówił najczulej jak tylko potrafił. Doskonale wiedział że dziewczyny przeżywają wszystko dwa razy silniej. Tutaj potrzeba delikatności.
- Jj-aa t-to wie-ee-m- mówiła przez płacz.
- Ciii...Nic już nie mów, porozmawiamy jak się uspokoisz.- dziewczyna nic nie odpowiedziała, tylko ponownie wtuliła się w umięśniony tors Leona. W całym domu było słychać jedynie głośny oddech Francesci. Po dziesięciu minutach uspokoiła się. Nie było słychać nic. Kompletna cisza, pustka. Ale pomimo tego dalej stali jak kilkanaście minut temu. Włoszka w ramionach Verdasa czuła się bezpieczna. Powoli uniosła głowę i spojrzała prosto w Jego piękne szmaragdowe oczy. Dzieliło ich zaledwie parę centymetrów. Dziewczyna przysunęła się jeszcze bardziej. Czuli swoje ciepłe oddechy. Oboje pragnęli skosztować ust osoby stojącej na przeciwko. A może jednak nie?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nic nie rozumiała. Przecież nie miała ojca. Nigdy go nie poznała, i nie miała takiego zamiaru. A może to był znak. Może los chce aby go odszukała, poznała. Lepsze to niż życie w takim koszmarze. Ale nie była pewna czy jest na tyle odważna. Czy zdoła spojrzeć mu w oczy, po tylu latach. Ale może uda im się odbudować relacje, i będą szczęśliwą rodziną. Nie, przecież to niedorzeczne. On uciekł, gdy jej jeszcze nie było na świecie. Ale musi być jakieś wyjaśnienie. Przecież nie zrobił tego od tak. Dość Violetta. Nie myśl o nim. Dziewczyna rozejrzała się po pokoju. Było już ciemno. To trochę dziwne. Zawsze o tej porze przychodził ON. A może nie przyszedł przez to że zemdlała. Jednak myliła się. Ktoś zbliżał się do jej pokoju. Postanowiła że odwróci się na drugi bok i będzie udawała że śpi. Nagle drzwi do pokoju dziewczyny uchyliły się. Pojawiła się w nich postać dorosłego mężczyzny, Był to nie kto inny jak stary Dominguez. Pewnie podszedł do dziewczyny. Nachylił się i pocałował ją w policzek. Zebrało jej się na wymioty, ale nie mogła nic powiedzieć. Nie mogła się zdradzić. O dziwo, poszedł. Nic nie rozumiała. Może myśli że jest chora. Oby. Przeszło jej przez myśl. Siedemnastolatka podniosła się do pozycji siedzącej, wciąż nic nie rozumiejąc. Była bardzo zdziwiona. Ale w środku skakała z radości. Jednak nie mogła tego zrobić. Nie chciała aby przyszedł. Przez następne pół godziny myślała nad snem i zachowaniem ojczyma. Po czym odpłynęła do krainy Morfeusza.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

- Mamo, ale dlaczego?? Rozumiem spędzać weekendy u dziadków w Buenos Aires, ale żeby z nimi mieszkać?!- marudził Włoch.
- Niestety ale razem z tatą podjęliśmy już decyzję. Zamieszkasz z dziadkami i koniec kropka- powiedziała stanowczo kobieta.
- No ale dlaczego?- dopytywał.
- Dlaczego?? I ty się jeszcze pytasz dlaczego?? A spojrzałeś dzisiaj do chociaż jedne gazety? W każdej z osobna jesteś ty i to na okładce!! " Zabawa z prostytutką, co się dzieje z tym chłopakiem" "Czyżby młody Pasquarelli odwiedzał burdel?" Przyniosłeś wstyd całej naszej rodzinie- wykrzykiwał tym razem ojciec chłopaka.
- Przepraszam, to już się więcej nie powtórzy, tylko błagam nie każcie mi mieszkać z dziadkami- bronił się młodzieniec.
- Bardzo Nam przykro ale miarka się przebrała. Do póki nie zmienisz swojego zachowania będziesz mieszkał z dziadkami. A i jeszcze jedno nie będziesz dostawał od Nas żadnych pieniędzy, sam musisz na Siebie zarobić, jak prawdziwy mężczyzna.
- Co!?!?! Zwariowaliście?! Ja Sobie nie poradzę z tymi starymi piernikami. I do tego muszę zarabiać? A co ja pochodzę z jakiejś łaźni?? Jestem pełnoletni, w dupie Was mam. Mogę robić co zechce- poniosły go emocje. Wcale nie chciał tak mówić, ale czasu nie cofnie. Już było za późno. Rodzice nie odezwali się ani słowem. Zdziwiło ich zachowanie syna. Jedno było pewne, stracił on dumę w oczach ojca.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jak co wieczór usiadła na parapecie i śpiewała różne piosenki oglądając gwieździste niebo. Była szczęśliwa. W końcu znalazła przyjaciółkę. Może w przyszłości będą chodziły na podwójne randki. Będą miały swój dzień. Tylko dla nich. Możliwe że będą miały tysiące wspomnień i zdjęć. Ale to tylko marzenia, i wytwór jej wyobraźni. Przecież nie ważne jest jutro, najważniejsze jest to co dzisiaj. A dzisiaj stało się coś pięknego. Zyskała przyjaciółkę. Kogoś kto będzie ją wspierał. Pocieszał w trudnych momentach. Cieszył się razem z nią. Delikatnie odłożyła gitarę na specjalny stojak. Stanęła na środku pokoju i nie wiadomo skąd zaczęła śpiewać. Słowa przychodziły z wielką łatwością. Po dziesięciu minutach miała już większą część piosenki. Tekst był po angielsku. Dziewczyna pomimo że mieszkała w "więzieniu", nauczyła sie wielu rzeczy. Jedną z nich był angielski. Jeszcze parę razy zaśpiewała i z uśmiechem na twarzy położyła się spać. Nie wiadomo kiedy odpłynęła do krainy Morfeusza.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Chłopak odsunął się od włoszki. Ona tylko spuściła głowę. Czuła wstyd i zażenowanie.
- Fran, przepraszam po prostu..- chciał dokończył ale dziewczyna mu przerwała.
- Nie, nie musisz się tłumaczyć. Rozumiem. Nie podobam Ci się i tyle. Zresztą ja się nikomu nie podobam. Przywykłam do tego- powiedziała smutna osiemnastolatka.
- Nie to nie tak- próbował sie bronić- nie chcę Cię pocałować bo jesteśmy przyjaciółmi, a nie chcę psuć tego co jest pomiędzy Nami cukiereczku. Pamiętasz w przedszkolu zawsze tak do Ciebie mówiłem. A wracając... Gdybyśmy sie nie przyjaźnili już dawno wpił bym się w Twoje usta. Ale nie mogę. Tylko nie opowiadaj takich bzdur. Jesteś piękną dziewczyną, a właściwie to już kobietą. Nie jednemu facetowi się podobasz.- powiedział i ukazał rządek białych ząbków.
- Taa.. chyba ściana- powiedziała ironicznie.
- Co? Nie rozumiem.- podrapał się nerwowo po głowie. Robił tak zawsze gdy czegoś nie wiedział. Za każdym razem gry to robi wygląda jak totalny głupek, który nic nie wie.
- Chyba ściana uważa że jestem piękne- odpowiedziała a jej oczy zaszkliły się.
- Nie prawda. Jestem pewny że w przyszłości znajdziesz mężczyznę który będzie Cię mocno kochał, zmajstruje Ci gromadkę dzieci, i będziecie żyli długo i szczęśliwie. Jednak potrzeba czasu, aby znaleźć miłość. Najlepszym przykładem jestem JA. Mam dziewiętnaście lat i jeszcze nie odnalazłem swojej drugiej połówki- mówił dumnie. Chociaż gdzie głęboko w środku cierpiał i to bardzo. Ale nie chciał tego ukazywać. Nie dziś, nie w tej chwili, nie przy tej osobie.
- Ty to od zawsze byłeś jakiś dziwny.- dziewczyna mówiąc to nie mogła powstrzymać sie od śmiechu.
- No i to mi się podoba, od razu lepiej jak się uśmiechasz. Ale zaraz, zaraz......  Ej! To było wredne! Foch!- tupnął nogą i odwrócił się plecami do przyjaciółki.
- Foch forever na pięć minut?- zapytała w dalszym ciągu się śmiejąc.
- Tak!- rzucił obrażony i wstał. Szedł w kierunku kuchni.
- Gdzie ty idziesz?- zapytała
- No jak to gdzie? Do Twojej kuchni, nie widać?
- Widać, widać ale po co?- po raz kolejny zapytała
- Głodny jestem, zaraz wrócę.- odpowiedział i wpadł czym prędzej do kuchni.
Nie minęły nawet dwie minuty a z pomieszczenia, w którym obecnie znajdował sie Leon słychać było wielki huk. Francesca wybiegła z salonu niczym torpeda. To co zobaczyła zwaliło ją z nóg.
- Verdas ty idioto!- krzyknęła.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
No siema misie :*
Co do dedykacji. Dlaczego akurat dla Niny? Bo jest wspaniałą osobą. Kocham ją jak siostrzyczkę. Piszę takie spaniałe komentarze, prowadzi wspaniałego bloga którego znajdziecie TUTAJ. A do tego wszystkiego jest śliczna, kochana. Ah.. no po prostu dziękuje Ci za to że przy mnie jesteś, wspierasz mnie :**
I z całego serca przepraszam że dedykuję Ci takie coś :)
Tak wiem beznadziejny, krótki, nudny,bezsensowny...
Mi się nie podoba, a wy co o nim sądzicie?
Proszę doceńcie to że dodałam go przed ustalonym terminem.
No to ten komentujcie
Ja spadam, wpadnę z czymś jutro

Miłych snów,
Miśka Verdas :D

PS. PRZEPRASZAM ZA BŁĘDY, JEST PÓŹNO, NIE MAM SIŁY ICH SPRAWDZAĆ :)